Kriskras door Cambodja

For our English friends: you can translate our blog into English with Babelfish from Altavista (http://babelfish.altavista.com/). On the bottom of the page you can fill in our webpage. Warning: the translation is far from perfect, it might cause a laugh!

Soesrei!

We zijn na ruim drie weken Cambodja inmiddels in Laos beland. Op onze trip door Cambodja hebben we erg veel gezien en zijn we in alle uithoeken geweest. Op het kaartje hieronder kunnen jullie onze route zien. Het land heeft veel indruk op ons gemaakt: de mooie tempels van Angkor, de vreselijke geschiedenis van de Khmer Rouge, de stranden van het zuiden, de charme en prachtige natuur van het ontoeristische Noord-Oosten, de lieve en vrolijke mensen, de zwaaiende kinderen, de vooroorlogse vervoersmiddelen en slechte wegen en onze ontmoetingen met andere backpackers.

Onze route:

Siem Reap en Angkor W(h)at

Onze trip door Cambodja begon in Siem Reap, waar we na een helse tocht vanaf de Thaise grens om 10 uur 's avonds aankwamen. Siem Reap is de toegangspoort tot de tempelruines van Angkor, en om die reden erg toeristisch. In de stad vind je een lange laan met ontzettend luxe en dure hotels. Nogal een vreemd aanzicht als je je bedenkt dat Cambodja 1 van de armste landen ter wereld is. Ons budget liet het uiteraard niet toe om in een van deze hotels te overnachten. In plaats daarvan vonden we een hotel waar we voor $7 een kamer met warme douche hadden, met lief en behulpzaam personeel, drie grappige honden en een krokodillenfarm in de achtertuin.

Siem Reap ligt vlakbij het Tonle Sap meer. We hebben op dit meer een boottochtje gemaakt langs drijvende paalwoningen, ondergelopen bossen en een viskwekerij. Onderweg vaarden voortdurend kinderen voorbij, die in hun kleine roeibootjes eten, drinken of souvenirs verkochten. We konden hen erg blij maken met onze balonnen.

De grootste reden voor ons bezoek aan Siem Reap was natuurlijk Angkor. Samen met Jerome en Thomas, 2 Franse jongens uit ons hotel, hebben we drie dagen met een tuk-tuk het complex bezocht. We hebben in deze drie dagen niet alle 287 tempels gezien die Angkor rijk is, maar wel de meest belangrijke bouwwerken. Angkor Wat is de grootste en meest bekende tempel van Angkor. Zijn vijf torens prijken op de Cambodjaanse vlag en het nationale bier. Wij vonden deze tempel echter niet de meest indrukwekkende, waarschijnlijk ook omdat we het binnenste heiligdom van de tempel niet in mochten, omdat het wordt gerestaureerd. De zonsopkomst bij Angkor viel ook een beetje tegen: om 4 uur je bed uit, van 5 tot 7 blauwbekken voor de tempel tot de zon op zn hoogst is, en helemaal niet zo indrukwekkend als op alle plaatjes!

Ta Phrom maakte meer indruk. De muren en stenen van deze tempel worden overwoekerd door bomen. Dit komt doordat vogels boomzaadjes op de stenen hebben laten vallen. De zaadjes ontkiemen zich en de wortels zoeken zich een weg naar de grond, waarbij ze de stenen opzij duwen. Bij veel Angkoriaanse tempels zijn de bomen verwijderd ter bescherming van de stenen. Bij deze tempel zijn ze echter behouden, om de bezoekers een idee te geven hoe de eerste ontdekkers van Angkor de tempels aantroffen. Erg mooi! Elke boom was een foto waard. Op den duur hebben we afgesproken dat we geen foto's meer van bomen mochten maken, omdat het echt te gek werd. Niene verbrak deze belofte al na 10 minuten, waarna Yolande ook maar weer foto's ging maken. We hebben van de 300 foto's (van heel Angkor, niet alleen Ta Phrom) een kleine selectie gemaakt voor op het blog. Liefhebbers weten ons te vinden voor de foto's en beschrijvingen van de andere tempels.

In Angkor zijn veel kinderen te vinden die je souvenirs proberen aan te smeren. Dit zijn echt geslepen zakenlui: 'business is bad today, please buy..', 'present for your mother', 'for in the Christmas tree' .... en allemaal op een irritant zangerig toontje 'lady, one dollar...'. Treurig is dat de meeste kinderen niet naar school gaan, omdat ze meer toekomst zien in de toeristenbranche dan in een gedegen opleiding.

In Siem Reap hebben we voor het eerst een festival meegemaakt: het waterfestival. Er waren overdag roeiwedstrijden, met een heel andere roeitechniek dan wij hebben aangeleerd. De winnars kregen $100 (te verdelen onder 75 man). In de avonden was er vuurwerk, en werden er kaarsjes met wensen de rivier opgelaten.

We zijn in Siem Reap ook sinds lange tijd weer eens uitgegaan. Met onze Franse vrienden waren we twee avondenin de Angkor What bar te vinden. We hebben hier op de muur geschreven, pitchers en buckets met mixdrankjes gedronken, (bij gebrek aan speelkaarten) bierviltje geblazen en danspasjes gewaagd. Onze laatste avond moesten we wel zwaar bekopen. Met maar 1,5 uur slaap en nog steeds onder invloed moesten we onze tas pakken voor de boottocht naar Battambang. De volgende dag kwamen we er in Battambang achter dat de harde schijf nog in een laatje in onze hotelkamer in Siem Reap lag, waardoor we weer terug moesten. Voortaan pakken we onze tas in voordat we drankjes gaan drinken!

Een blik in de geschiedenis

Cambodja's geschiedenis is niet alleen maar pracht van Angkor, maar staat ook synoniem aan terreur en gruweldaden. Een bezoek aan het land is niet compleet zonder je te verdiepen in het regime van de Khmer Rouge, dat Cambodja tussen 1975 en 1979 in zijn greep hield. In deze jaren vonden bijna 2 miljoen Cambodjanen de dood. Velen van hen werden gevangen genomen, gemarteld en geexecuteerd omdat ze te 'intellectueel' zouden zijn. Anderen stierven onder barre omstandigheden in werkkampen op het platteland.

In Battambang hebben we een 'killing cave' bezocht. Gevangenen van de Khmer Rouge werden door een koker in deze grot gegooid. Beenderen van de slachtoffers zijn verzameld in een monument in de grot. Een nare plek.

In Phnom Penh hebben we het Tuol Sleng museum bezocht. Deze voormalige middelbare school deed in de tijd van de Khmer Rouge dienst als gevangenis. Er werden 15.000 mensen opgesloten en op de meest wrede manier gemarteld. Bloedvlekken en martelwerktuigen in de voormalige cellen herinneren aan de gruwelijkheden. Van elke gevangene werd bij binnenkomst een foto gemaakt ter registratie. Al deze foto's zijn tentoongesteld in het museum: mannen, vrouwen, kinderen, als iemand verdacht was, werd het hele gezin opgepakt. Heel naar om te zien, vooral omdat je weet dat bijna alle mensen die op de foto's staan, zijn vermoord. Slechts 7 mensen hebben Tuol Sleng overleefd, de anderen werden afgevoerd naar het uitroeiingskamp van Choeung Ek (de killing fields), om daar te worden afgemaakt. Om geen kogels te verspillen werd de meeste mensen het hoofd ingeslapen. De lichamen werden in massagraven gedumpt. Tot nu toe zijn in Choeung Ek de stoffelijke resten van 8985 mensen gevonden. Ter ere van de slachtoffers is een herdenkingsmonument opgericht: een stoepa met daarin duizenden schedels.

De bezoeken aan Tuol Sleng en de Killing Fields hebben veel indruk op ons gemaakt. Het is bijna onmogelijk je voor te stellen tot wat voor gruweldaden mensen in staat zijn. De gebeurtenissen spelen een grote rol in het leven van de Cambodjanen. Veel van hen hebben familieleden verloren in deze tijd. En veel van hen kennen mensen die zich uit angst bij de Khmer Rouge aansloten. Het frappante is dat de huidige minister van Cambodja een (spijt betuigende) Khmer Rouge was en de processen tegen de top van de partij nog steeds niet hebben plaatsgevonden.

Het Zonnige Zuiden

In het zuiden hebben we onszelf getrakteerd op wat zee en strand. De eerste bestemming, Koh Tonsay (Rabbits Island), bereikten we 's avonds nadat we als enige toeristen uitstapten bij een verlaten pier in een klein stadje. Niet zo'n fijn gevoel, maar uiteindelijk toch met een boot de overtocht naar het eiland kunnen maken, zodat we de volgende ochtend wakker werden in ons hutje aan zee.

Na een heerlijk dagje op het strand zijn we afgereisd naar Kampot, vanwaar we het Bokor Nationaal Park konden bezoeken. Geen dieren gezien (op een kleine kever na), maar wel veel lol gehad terwijl we achterop een pick-up probeerden twee uur lang takken en kuilen te ontwijken. Natuurlijk ging de auto nog stuk (de voor-as brak in 2en), maar na twee uur wachten konden we weer verder.

Een groot contrast met alle natuur was het kustplaatsje Sihanoukville: kilometers lange stranden gevuld met toeristen, strandtenten en barretjes. Jonge Cambodjaanse meisjes in het gezelschap van grijze westerse mannen maakten het beeld compleet van een 'mini-Thailand'. Desondanks toch een mooie plek om een kleurtje te krijgen en te vieren dan we al 3 maanden aan het reizen zijn!

Het Natte Noordoosten

We horen jullie al denken: "hebben de dames ook eindelijk last van regen, net zoals wij in Nederland?". Nee, sorry, dan moeten we jullie teleurstellen. Met nat doelen we op varen op de Mekong, douchen onder watervallen en zwemmen in een vulkaanmeer!

De eerste bestemming, Kratie, is dé plek om zoetwaterdolfijnen te spotten. Samen met de in de bus ontmoette Engelse Sam en de Nederlanders Doutsje en Annemarie hebben we twee uur geconcentreerd naar de Mekong gekeken, op zoek naar dolfijnen. Resultaat: in de verte een sprong van een grote dolfijn en wat kleine vinnetjes dichtbij. Helaas heeft niemand van ons een dolfijn duidelijk op de foto kunnen zetten. Dan maar een 'mental picture'...

Vervolgens zijn we met hetzelfde groepje meiden afgereisd naar het afgelegen plaatsje Sen Monorom. Oude reisboeken geven nog aan dat de slechte weg het bijna onmogelijk maakt er te komen. Hoewel de weg iets verbeterd is, was de rit niet makkelijk (zie de beschrijving bij 'vervoersmogelijkheden'), waardoor we afgepeigerd in Sen Monorom aankwamen. Gelukkig maakten de mooiste watervallen van Cambodja veel goed!

Onze laatste bestemming in Cambodja, het plaatsje Banlung, hebben we bereikt na een hele dag krap zitten in drie verschillende shared taxi's (zie vervoersmogelijkheden). Daar hebben we, na een moeizame fietstocht, heerlijk gezwommen in een helder meer in een vulkaankrater (er was overigens niet veel meer van de vorm van de vulkaan te zien). Op aanraden van onze Engelse vriend Hugh (ontmoet in Banlung) hebben we de volgende dag een scooter gehuurd om nog twee watervallen te bezoeken. Bij één waterval hadden we de mogelijkheid te douchen onder de waterval! Dit was moeilijker dan verwacht: probeer maar eens te blijven staan op glibberige, puntige rotsen terwijl de krachtige waterstroom je hoofd een hoofdpijn bezorgt...

De vervoersmogelijkheden

Cambodja is het land waar we tot nu toe de meest uiteenlopende vervoersmiddelen hebben uitgeprobeerd. Omdat de wegen heel slecht zijn, hebben we meerdere keren met pech langs de weg gestaan. Maar meestal leverde dit ook wel grappige taferelen op van toegesnelde helpende vrachtwagenchauffeurs in strakke boxershort. Een korte inwijding in de verplaatsingsmogelijkheden van Cambodja:

• Helaas verdwijnen veel mooie boottochten in verband met de concurrerende busverbindingen, maar toch hebben we een aantal keer Cambodja vanuit een boot mogen zien. De boten maken meestal veel geluid, maar hebben nog een romantische charme.


• De bussen zijn in Cambodja heel populair. Goedkoop en snel, maar helaas word je onderweg getrakteerd op Cambodjaanse 'komische' video's, waarbij de volumeknop op maximaal staat.
  
• Voor de shared taxi's moet je veel geduld hebben. De taxi (een kleine personenauto) vertrekt namelijk pas als er minimaal 6 passagiers (en soms zeven!) zijn. Hoe? Simpel: 4 achterin, 4 voorin (twee delen de passagierstoel en twee delen de chauffeursstoel. Je kunt wel ruimer zitten door zelf voor twee stoelen te betalen (maar dat liet ons budget niet altijd toe).
  
• De pick-up kent iedereen wel. Maar in Cambodja gebruiken ze deze auto ook als taxi door twee banken in de laadbak te zetten. Bij deze taxi-vorm geldt dezelfde wachtmethode als de gewone shared taxi. Maar als er ook veel bagage mee moet (fruit, kippen en fietsen), kunnen de 20 (!) passagiers bovenop de stapel terechtkomen (zoals wij meemaakten tijdens onze tocht naar Banlung). En dan is 6 uur heel lang als je bij iedere kuil je best moet doen om er niet vanaf te vallen.
• In drukke steden is de scooter het populairste vervoersmiddel. Honderden scooters scheuren door de stad, waarbij hele gezinnen met baby's en kleine kinderen op 1 scooter woden gepropt. Wij hebben de scooter als taxi gebruikt (met z'n 2en achterop bij een jonge Cambodjaan) en zelf bereden als de gewone fiets de kuilen en bergen niet meer aankon.
• De Tuk-Tuk is handig als je grote zware tassen bij je hebt (hoewel alle Cambodjanen ervan overtuigd zijn dat je makkelijk een backpack op een scooter kwijt kan). Toch zijn ze niet zo handig voor slechte wegen met veel kuilen: onze sjoof knalde hierdoor met zijn hoofd tegen beide zijspiegels, waarna de Tuk Tuk schokkend tot stilstand kwam.
  
• De elektrische motorfiets (lees: langzame 'nep-brommer') is een alternatief als het verboden is een scooter te huren (in Sihanoukville riskeer je een boete van 200 dollar). Goed, niet zo heel stoer, maar net wat handiger dan een fiets. Totdat je acu leeg is natuurlijk...

Weetjes

• Het Tonlé Sap meer in Cambodja is het grootste meer van Zuid-Oost Azië en kan vier keer groter worden in het regenseizoen!


• Er gaat een gerucht dat het Cambodjaanse gedeelte van de weg tussen Thailand & Cambodja in slechte staat wordt gehouden omdat een Thaise luchtvaartmaatschappij geld geeft aan de (corrupte) Cambodjaanse regering, zodat veel toeristen het vliegtuig blijven nemen in plaats van de bus.


• De muggen in Cambodja zijn agressiever dan we eerder tijdens onze reis hebben meegemaakt. Met malaria in de meeste gebiden is het extra vervelend als je onder de muggenbulten zit. Gek genoeg komt malaria (volgens de GGD) niet voor in de grote steden (zelfs als een stad zich middenin een malariagebied bevindt). Niemand heeft ons nog kunnen uitleggen hoe het kan dat de 'stadsmuggen' geen malaria met zich meedragen en hun buren een paar meter buiten de stadsgrenzen wel. Misschien gewoon een poging om de toeristen te doen geloven dat ze veilig naar de toeristische trekpleisters kunnen afreizen? Mocht iemand de echte reden weten: please let us know!


• Cambodjaanse kinderen zijn allemaal erg blij met de ballonnen die we ze geven. De enige fout die je hierbij kan maken is de kinderen zelf de mogelijkheid geven de ballonnen op te blazen. De meeste kinderen vinden het namelijk leuker de ballon met veel herrie weer leeg te laten lopen (hetzelfde idee als 'geef kinderen nooit een fluitje').


• De keuken van Cambodja is niet heel divers. Het eerste gerecht dat we hebben uitgeprobeerd is Tom Yam: een soort soep met kip, groenten en héél véél citroengras. Het gerecht deed ons denken aan citroenzuurtjes (niet heel geslaagd dus).. Daarnaast hebben we ook Lok Lak geproefd: rundvlees in jus. Niet heel bijzonder en helaas bleek het eerste Lok Lak gerecht niet goed bereid (waardoor Nienke's maag een week lang het zwaar te verduren had). Het vele water in Cambodja zorgt wel voor erg veel verse vis, wat bij Yolande goed in de smaak viel.

Tot slot

We hebben er, dankzij de trage computers in Laos, inmiddels weer 6 uur (op twee computers) op zitten. Ook dit keer geen filmpje, misschien dat de computers in Vietnam wat sneller zijn...

We wensen verder iedereen een fijne kerst en alvast een gelukkig nieuwjaar! We weten nog niet precies waar in Laos we kerst gaan vieren (we hopen ergens een kerstmaaltje te kunnen krijgen) en met nieuwjaar zijn we waarschijnlijk in Hanoi, Vietnam.

We beschikken nu trouwens allebei over een Laotiaanse simkaart (die het overigens niet gaat doen in Vietnam):

Yolande: +856207738019

Nienke: +856207732383

Veel liefs,

Yolande & Nienke

Roet in het eten!

Sawatika!

Bedankt voor al jullie berichten op ons blog! Heel leuk om te lezen dat jullie zo enthousiast met ons meereizen.

Wij zijn gisteren in Siem Reap, Cambodja, aangekomen. Hiervoor hebben we twee weken in Thailand gespendeerd. Onze trip liep enigszins anders dan gepland. Omdat Nienke ziek werd in Bangkok, zijn we daar wat langer gebleven. Toen we er daar achter kwamen dat het heel slecht weer was op de zuidelijke Thaise eilanden, hebben we in plaats daarvan Koh Chang (dichter bij Bangkok) als relaxbestemming gekozen. En omdat we al wat dagen verloren hadden en we toch al dicht bij Cambodja zaten, hebben we besloten eerst naar Cambodja te reizen en daarna naar Laos. Probleem met dit nieuwe plan was wel onze ontoereikende voorraad malariapillen, maar ook daar hebben we onze bestemmingen weer op aangepast. Een klein beetje roet in het eten dus, maar nog steeds een koningsmaal!

Ook deze keer konden we niet zonder problemen onze blog plaatsen. We proberen nu al twee dagen filmpjes en foto's te plaatsen, maar ook in Cambodja laat het internet-netwerk ons in de steek. Helaas voor jullie nu dus geen filmpjes (en we hadden juist een leuk filmpje gemaakt van ons hutje in Koh Chang) en helaas wat minder foto's. Misschien de volgende keer weer...

Bangkok

In Bangkok verbleven we vlak bij Kao San Road, dé backpackersstraat van Bangkok! De straat verandert 's avonds in een soort Salou: meisjes in korte rokjes, mannen in zwembroek en alles te koop wat je Westerse hartje begeert.



Voedselvergiftiging

Omdat we zelfs uit India kwamen zonder teveel gezondheidsproblemen waren we van tevoren niet echt huiverig voor het Thaise eten. Thailand staat immers bekend om de heerlijke gerechten! helaas bleek een "vegetable tempura"een doodnormaal gerecht van gefrituure groenten) toch niet zo goed te vallen bij Nienke. Van een 'rustig' begin de eerste dag na deze Thaise maaltijd misselijkheid en wat last van de darmen, was de tweede nacht niets meer te merken, waardoor Nienke de hele nacht boven de wc heeft gehangen (gelukkig beschikten we over een mooie hotelkamer met eigen (westerse) wc). de nodige medicijnen werden erbij gesleept (O.R.S., immodium, héél véél water drinken) en adviezen werden ingewonnen van het thuisfront (rijst, biscuitjes & cola). Toch valt het dan tegen om droge rijst en cola naar binnen te moeten werken als je lichaam niets binnen wilt houden. Dit zijn ook de momenten waarop je gewoon thuis in je eigen bedje wilt liggen...
Na een aantal dagen ziek in bed te hebben gelegen was er gelukkig wel wat verbetering te zien. Omdat we ook door onze medicijnvoorraad heen raakten, zijn we toch nog even langs de apotheek gegaan. De Thaise medewerker wist te vertellen dat het, ondanks ons instinct, heel slecht was om fruit of melkproducten te eten als je last hebt van een Thaise voedslevergiftiging (precies wat Nienke juist de afgelopen dagen naar binnen had gewerkt). Uiteindelijk antibioticakuurtje en bacterie-doders meegekregen, waardoor Nienke na een paar dagen weer fit genoeg was om de bus in te stappen richting Koh Chang!



Remi door Bangkok

Omdat Nienke aan bed was gekluisterd, heeft Yolande vooral in haar eentje Bangkok ontdekt. Het ideale vervoersmiddel hiervoor is een expresboot, die je snel naar verschillende pieren in de stad kan brengen. De boot komt niet overal, dus soms ben je aangewezen op een bus of tuktuk. Naast het feit dat dit een stuk langer duurt (Bangkok is erg druk), wordt je op de drukke wegen ook misselijk van de vele gitzwarte uitlaatgassen die je bedwelmen. Yo heeft op haar zwerftocht verschillende tempels bezocht met mooie boeddha's (o.a. een liggende boeddha van 16 meter en een boeddha van emerald) en het voormalige Royal Palace. Wat bij deze bezienswaardigheden opviel is dat de Thai erg van opschmuk houden: overal goud, schilderingen en tierlantijnen.
Een bezoekje aan de markt in Chinatown leerde haar dat ook de Thaise Chinezen geen Engels spreken en erg van Hello Kitty houden. In Lumphini Park werd haar relaxte moment met een boek verstoord door megagrote hagedissen en Thaise perverts!

Winkelen en koffie

Bangkok is een moderne stad. Je hebt er heel grote winkelcomplexen, waar ze in Amsterdam nog een puntje aan kunnen zuigen. Helaas voor ons waren de prijzen ook Nederlands, dus hebben we ons noodgedwongen in moeten houden! Af en toe gunnen we onszelf wel een Westers momentje. De Starbucks kan ons inmiddels bijschrijven als reguliere klant. We hebben nu zelfs een spaarkaart, waar we (hopelijk vóór we terugvliegen) een gratis koffie mee kunnen scoren.


Check? Double Check!

In Nederland is ons altijd op het hart gedrukt om je visum altijd goed te controleren op onjuistheden. Als je je paspoort toevertrouwd aan een bureau die het visum voor Cambodja en lasos voor je gaat regelen, verwacht je 'natuurlijk' dezelfde nauwkeurigheid.. toch? Helaas: toen Nienke, die avond voor vertrek naar Koh Chang, haar visua terugkreeg bleek dat bij beide visa een typfout was gemaakt in het paspoortnummer! Bij het visum van Laos miste zelfs een letter! Na wat belletjes naar de ambassade kregen we de 'geruststelling' dat ze bij de grens niet eens naar je nummers kijken...Natuurlijk nog een naam en telefoonnummer van die persoon gevraagd en maar hopen op het beste! Gelukig zijn we het eerste struikelblok (grenspost van Cambodja) al zonder problemen gepasseerd!

Ouwe snoeperds

Het sekstoerisme en Thailand zijn nauw met elkaar verbonden. In Bangkok blijf je je verbazen over de grote hoeveelheid oudere (vaak ook dikkere) mannen, die gearmd lopen met zeer jonge, mooie Thaise meisjes in korte rokjes. Hoewel het voor iedere buitenlander heel duidelijk is hoe de relatie in elkaar zit, lopen de mannen heel trots en onbeschaamd rond. Toch een apart fenomeen! Verder is het opvallend hoeveel transseksuelen er rondlopen in Thailand en Koh Chang in het bijzonder. We zijn er nog niet helemaal achter wat de reden hiervoor is.

Koh Chang

Koh Chang kan misschien niet tippen aan de bounty-eilanden in het zuiden van Thailand, maar voor ons was het zeker een gslaagde bestemming. Koh Chang betekent olifanten-eiland. Wij hebben echter geen olifanten bereden omdat we dit in Nepal al hadden gedaan. Het is verder een groot eiland, met een nationaal park in het binnenland. Aan de kust vind je zowel hagelwitte stranden als rotsen. Er zijn veel palmbomen, kokosnoten en luxe resorts. We hebben op het eiland vooral een welverdiende pauze ingelast: lekker 'vakantie' gehouden dus!

Hutje aan zee

Op Koh Chang hadden we de grote wens om in een bungalow aan het strand te slapen voor het ultieme relaxgevoel. Ons eerste hutje was dan wel op het strand, maar had de ndige mankementen: een lekkende kraan, waardoor de badkamer blank stond, een klein hard tweepersoonsbed, een bar met muziek van 7 AM tot 11 PM als buren, en een vogel onder het dak die een heel irritant en hard geluid maakte (en niet weg te jagen was). Na 1 nacht hebben we dit hutje dan ook verruild voor het resort ernaast. Daar werden we niet teleurgesteld:

Grote hut op twee meter de zee, met dakterras (met uitkijk op het water), grote badkamer met warme douche en lekker zacht bedje! Precies wat we nodig hadden!

Het enige minpuntje aan ons eigen strandje was dat alle kwallen van het eiland zich er leken te verzamelen, zodat we op een 'erge dag' niet het water indurfden. We hebben daarom die dag stiekem in een nabijgelegen resort in het zwembad gedobberd!

Row row row your boat

Wat zou er leuker moeten zijn dan kayakken naar onbewoonde eilandjes, niets natuurlijk! Toch hadden we ons een beetje verkeken op de afstand. Aangezien je geen orientatiepunten hebt behalve het strand en het eiland in de verte, lijkt het alsof je helemaal niet snel gaat. Gelukkig heeft onze roeiervaring ons er doorheen geholpen, waardoor we na een flinke lichamelijke oefening het eerste eilandje bereikten: helaas alleen maar steile rotsen. Niet echt het mooie strandje dat we voor ogen hadden. Hmm.. toch maar naar het tweede eilandje in de verte. Weer flink wat beenwerk er tegenaan gegooid, zodat we er achter konden komen dat bij dit eilandje ook alleen maar rotsen (met grote krabben) waren te zien. Uhm.. daar in de verte is nog één eilandje, die met palmbomen. Ok, proberen we die. Gelukkig hier wel een strand. Natuurlijk wel bewolkt met wat andere kayakkers, maar dat kon ons niet zoveel meer schelen. Helaas was onze zonnebrand ook niet voorbereid op de tocht naar het derde eilandje, waardoor Nienke's benen een paar dagen uit de zon moesten blijven.

Speed devils

Om wat meer van het eiland te kunnen zien, hebben we ons gewaagd aan het huren van een scooter. Ondanks het feit dat een scooter een van de meest gebruikte transportmiddelen op het eiland is, werden we gewaarschuwd voor de slechte wegen en een 'Koh Chang tatoeage' (grote wonden op het lichaam door een val van de scooter). Een aardige Engelsman heeft ons gerustgesteld en ons een paar rondjes laten rijden tot we zelfverzekerd genoeg waren voor het echte werk. Hoewel we al snel vertrouwd waren op de scooter, bleek dat we een schildpad tussen onze benen hadden: vol gas heuvel op haalden we op sommige punten maximaal 10 km/uur, terwijl wel lachend werden ingehaald door voorbijscheurende scooters. Met je snoet op het stuur om zo weinig mogelijk wind te vangen hielp ook niet, waardoor tot twee keer toe iemand af moest stappen om de heuvel op te komen! De tweede dag lieten we ons niet afschepen met het excuus dat we misschien te lang waren voor de scooter en kregen we gelukkig een snellere. Onze moeders hoeven niet ongerust te zijn, we droegen altijd keurig een helm!

Snorkelen

Een verblijf op een tropisch eiland is natuurlijk de uitgelezen kans om een kijkje te nemen onder het wateroppervlak. Omdat een duikcursus minstens drie dagen zou duren en we daar een heel dik boek voor uit ons hoofd moesten leren (studeren was wel het laatste waar we behoefte aan hadden), hebben we ervoor gekozen een dagje te gaan snorkelen. Met een speedboot (die naast ons tien Duitsers en een Zweed bevatte) gingen we vijf nabijgelegen eilanden langs om aldaar de woelige waterwereld te bewonderen. Dit was heel erg leuk! Vissen in allerlei kleuren: met strepen, stippen of fluoriserend, heel mooi koraal en vreemde planten. Heel gaaf om te doen! Op sommige momenten hadden we ook de tijd om even te relaxen en gewoon te zwemmen. Een heel geslaagde dag! Wel zijn we erg verbrand. Wanneer je snorkelt, schijnen bepaalde lichaamsdelen boven het water uit te steken!

Land of smiles?

In de horeca van Koh Chang lijken de werknemers niet geheel tevreden met hun baan. Het restaurant van ons resort spande hierin de kroon. Je werd begroet door een heel chagreinige serveerster die je enthousiaste 'Sawatika' negeert. Wanneer je te lang deed over het beslissen wat je wilde eten (en wij hebben vaak veel tijd nodig...), zuchtte ze ongegeneerd en zij en haar collega's schroomden er niet voor om samen giebelend jouw kant op te kijken. Het eten werd zonder een 'alsjeblieft, eet smakelijk' voor je neer gezet en de rekening werd zuchtend door tweeën gedeeld (wij betaalden al de hele week voor onszelf, maar dat schenen ze niet te kunnen onthouden)! Een lesje klantvriendelijkheid zou niet misstaan! Thailand wordt wel 'land of smiles' genoemd, maar dit geldt niet voor de serveersters!

Wie ben ik?

Nu we al een tijdje op reis zijn (we zijn al over de helft), kunnen we al steeds sneller de nationaliteiten inschatten van andere toeristen. Nederlanders proberen we meestal uit de buurt te blijven (het is toch fijner als je ongegeneerd in het Nederlands over iemand kan praten). Andere toeristen twijfelen bij ons soms of we uit Nederland, Duitsland of Zweden komen, voornamelijk gebaseerd op onze vreemde taal. De Engelsen hebben hier zelfs een gezegde over: 'It's all Dutch to me'!

Weetjes

• Het Thaise volk is erg koningsgezind. Door heel Bangkok zijn foto's van de koning te zien. Daarnaast dragen de meeste Thai op maandag een poloshirt in het geel (de nationale kleur) met het Thaise logo erop. Toen wij in Bangkok waren, was de koning ziek. Uit steun voor de koning droegen veel Thai hun gele T-shirt daarom de hele week door!
• Een Thaise massage is minder ontspannend dan je denkt. In plaats van haar handen gebruikt de masseuse voornamelijk haar voeten, knieën en ellebogen om al je gewrichten flink op te rekken en je in onmogelijke bochten te duwen. Misschien is het meer ontspannend als je voor een massage met 'happy ending' zou kiezen?
• De bus aanhouden gaat in Thailand net iets anders dan in Nederland. Als eerste ga je bij een bushalte staan, waarbij het niet uitmaakt of het nummer van je gewenste bus wel op het bord staat. Wanneer de bus aan komt rijden, maak je een golvende beweging met je hand en ren je tegelijkertijd de straat op, omdat de bus je met een noodvaart voorbij lijkt te rijden. In de bus hoop je (nadat je het een aantal keer hebt gevraagd) dat de conducteur niet vergeet aan te geven wanneer de bus jouw bestemming heeft bereikt.

Tot over een paar weken! Volgende keer hopen we jullie alles te kunnen vertellen over Cambodja...

Liefs Yolande & Nienke

Badderen met een olifant & hobbelen op een kameel

Ram ram! (en ram ram-sa voor de oudere lezers)

Een bericht vanuit Bangkok (6 uur later dan in Nederland) op onze eerste dag in Thailand. Eigenlijk wilden we gisteren, vanuit Delhi, al een bericht posten, maar nadat we drie keer dezelfde tekst hadden getypt, gaven we het op. In de afgelopen drie weken hebben we in India een heleboel meegemaakt en gezien. Hoewel je in India struikelt over de koeien (die in het Indiase verkeer meer macht hebben dan een truck of bus), gaat ons verhaal op het dierenfront ditmaal vooral over kamelen en olifanten. Enjoy!

Zwemmen in olifantenpoep
De laatste dagen in Nepal hebben we doorgebracht in Chitwan National Park. Heerlijk om na de drukte van Kathmandu in de natuur te zijn en 's nachts alleen dieren te horen (incl. muggen helaas). In Chitwan hebben we een fantastische tijd gehad. Op onze safari op de rug van een olifant zijn we neushoorns, wilde kippen, zwijnen en herten tegengekomen (geen tijgers helaas), we hebben een junglewalk en kanotocht gemaakt en met twee kleine olifantjes gespeeld. Maar het absolute hoogtepunt was het 'olifantenbad'. Op de rug van een olifant de rivier in (waar ook krokodillen zwemmen, maar niet op die plek, werd ons verzekerd). De olifant vult zijn slurf met water en spuit dit met een enorme kracht over je heen! Als je al helemaal doorweekt bent, laat hij zich op commando in het water vallen, zodat je eraf glijdt. Dan is het jouw beurt om hem nat te spetteren. Af en toe hoorden we het water borrelen. Dan moest je je snel uit de voeten maken, want dan ging de olifant zijn behoefte in het water doen. Je kunt op een erg leuke manier weer op de olifant klimmen: je pakt hem bij beide oren vast, zet een voet op zijn slurf en hij takelt je zo naar boven!




Oplichters
"I think you're being cheated", zegt een Nepalees tegen ons nadat we een kwartier lang een discussie hebben gevoerd met een grote Indiase man, die net onze eerste bus in India is ingestapt op het moment dat de bus net weg wil rijden. Hij beweert dat we nog een keer 350 roepies moeten betalen, omdat we in een expressbus zitten. Dat ons door de man van de travel agency op het hart is gedrukt dat we in de bus niets extra's meer hoeven te betalen, laat hem koud en een belletje naar dat travel agency is hem te veel moeite. Hij laat zijn ongeduldigheid op een agressieve manier merken door te dreigen dat we uit de bus worden gegooid als we niet betalen. Omdat dit de laatste bus is voor die dag en de buschauffeur en alle medereizigers ook op ons wachten, besluiten we uiteindelijk de 'beste man' zijn geld maar te geven. Voor we het weten, staat hij buiten de bus, rijdt de bus weg, en hebben we door dat we ons eerste uur in India zijn opgelicht. Het duurde dan ook een aantal uur voordat we dit 'incident' konden loslaten. Maar goed, niets meer aan te doen: this is India!

Heilig Varanasi
We zijn onze trip door India begonnen in Varanasi. Van veel reizigers hoorden we dat dat geen goed begin zou zijn, omdat het de meest vieze stad van India zou zijn en we gek zouden worden van de opdringerige verkopers. Dit advies sloegen we in de wind, en omdat we op het ergste waren voorbereid, vielen het vuil en de drukte behoorlijk mee.
Varanasi is een van de meest heilige plaatsen van India. De Ganga (Ganges) die er doorheen stroomt, is voor de Hindu's een godin die aanbeden wordt met rituelen langs de oever. De rivier is ontzettend vervuild, maar de Hindu's geloven dat zij in de Ganges hun zonden kunnen wegwassen, dus er wordt massaal in gebadderd.



Aan de ghats (trappen naar de rivier toe) zie je naast badende mensen ook mensen die hun kleding in de rivier wassen. Het meest indrukwekkend zijn de lijkverbrandingen die plaatsvinden bij speciale 'burning ghats'. Mensen die aan de Ganges worden gecremeerd, worden verlost van de eeuwige kringloop van reincarnatie. De lijkverbrandingen zijn openbaar en gaan gepaard met allerlei rituelen. Wij kunnen ons niet voorstellen dat wij onze geliefden op deze openbare manier (zonder kist op een stapel van speciaal hout) zouden cremeren, maar het geloof in de verlossende werking van de Ganges maakt dit ritueel erg mooi en bijzonder.

Jaipur en Pushkar
Onze trip door Rajasthan (in het noorden van India) zijn we begonnen in de hoofdstad Jaipur. Dit vonden we een drukke stad, waar we gek genoeg niet veel andere toeristen zijn tegengekomen. Bijzonder was het fort in Amber (stad vlakbij Jaipur) en ons bezoek aan de Raj Mandir, de beroemdste bioscoop in Inda, waar we een heuse Bollywood film hebben gezien. De film was in het Hindi, met af en toe een zinnetje in het Engels en een heleboel vrolijke liedjes en gedans. In de enorme zaal zaten families met kleine kinderen (terwijl de film over een prostituee ging), en die gingen natuurlijk 1 voor 1 huilen.
Vervolgens zijn we afgereisd naar Pushkar, een klein stadje rondom een heilig meer dat met name in trek is bij (Israelische) hippies. We hebben er dan ook heerlijk gerelaxed. Nienke heeft nog een drumles op de tabla genomen en een plaatselijke kapper uitgeprobeerd. Dit gaat er anders aan toe dan in Nederland: ze kammen je haar naar achter en knippen dan zonder het haar vast te houden zo goed als het gaat een rechte lijn. Tja, van 30 roepies (minder dan 1 euro) kun je niet te veel verwachten. Gelukkig vallen de enkele scheve plukken niet heel erg op. In Pushkar wordt in principe overigens geen alcohol geschonken. Voor toeristen wordt wel een uitzondering gemaakt. Je krijgt dan een flesje bier met een krant eromheen gewikkeld, zodat het niet te veel opvalt.

Around Bikaner
De provincie Rajasthan staat verder bekend om de Thar Desert. Dit maakt het een mooie gelegenheid voor een kamelensafari. Om deze reden hebben wij vanaf Pushkar een (helaas gammele) nachtbus genomen naar Bikaner, waar het mogelijk is drie dagen in de woestijn te verblijven zonder dat je andere toeristen tegenkomt.
Voordat we de woestijn indoken hebben we een bezoek gebracht aan de rattentempel Karni Mata in Deshnok. Deze kleine tempel is gevuld met honderden ratten, die daar melk krijgen en worden aanbeden omdat de ratten reïncarnaties zouden zijn van heiligen. De ratten waren minder eng dan we dachten, ze zien er best lief uit! Wel een beetje jammer dat je ook bij deze tempel je schoenen uit moet doen (en dus soms door rattenpoep loopt).
Tijdens onze safari in de woestijn werden we vergezeld door onze gids Ganesh, twee kameelmannen, 1 kameel met wagen en 1 losse kameel. Terwijl één van ons op de tweede kameel zat, zat de ander samen met de rest, het kookgerei en de slaapspullen op de "camelcart". Een mooie verdeling, want na 1,5 uur op een kameel (en je benen (al hobbelend) in een onnatuurlijke gespreide positie) ben je blij als je weer kan wisselen.



De Thar Desert rondom Bikaner ziet er groener uit dan je verwacht van een woestijn. We zijn onderweg veel akkers tegengekomen van de bewoners van de plaatselijke kleine dorpjes met modderhuizen. De meeste dorpjes beschikken ook over een watertank, maar hebben meestal geen elektriciteit.
Vaak behoren de mensen in één dorp tot een bepaalde kaste. Zo was er een dorp Bisnoi, wat "29-regels" betekent. Deze kaste leeft volgens 29 regels, waaronder het verbod op het doden van dieren (zelfs kevers). Een aantal jaar geleden heeft een bekende Bollywood-acteur in de omgeving van dit dorp (voor de lol) een hert neergeschoten. De bewoners van het dorp hebben het vervolgens voor elkaar gekregen om deze man achter tralies te krijgen. Hij wapperde nog met geld, maar ze waren niet onder de indruk.
De safari was een mooie afwisseling met de drukke steden in India: je komt urenlang niemand tegen afgezien van de plaatselijke bevolking, je slaapt op een zandduin onder een waanzinnige sterrenhemel onder de bescherming van een plaatselijke zwerfhond ('s nachts kan je namelijk wolven tegenkomen!), je doet je behoefte achter een klein streukje met wc- of krantenpapier (als je per ongeluk te weinig wc-rollen hebt meegenomen) en je vindt geplette kevers (imagine: 2 cm lang!) in je broek! Een ervaring om nooit meer te vergeten....
Tijdens de safari werd er heerlijk Indiaas voor ons gekookt door Ganesh. Het was in dit verband erg handig dat we in het Hindi konden zeggen dat onze buik echt vol was. Je moet namelijk altijd nog "one more chapati" eten als je eigenlijk niet meer kunt. En weigeren is onbeleefd...
Voor de kinderen in de dorpen hadden we een lading chocoladesnoepjes en pennen meegenomen. Helaas waren sommige kinderen heel bang voor ons (en dan helpt het niet als een kameelman voor de grap schreeuwt dat we de kinderen zouden opeten als ze dichterbij komen), waardoor we meer dan eens een pen vanaf een afstand hebben moeten gooien naar een trillend en huilend kind. Ook konden we de dorpelingen blij maken met het maken van portretfoto's, die onze gids later aan iedereen zal overhandigen.
Omdat er in India veel touts aanwezig zijn, hebben we toch een beetje met oogkleppen op gelopen (voor je het weet kom je namelijk niet meer van iemand af). Hierdoor misten we toch het contact met de plaatselijke bevolking. Gelukkig hebben we in Bikaner de kans gekregen om bij Indiase families op de chai (thee) te gaan. Hele families (met meerdere gezinnen) wonen vaak in hetzelfde huis, waar één gezin vaak één slaapkamer deelt. De families waren erg vriendelijk en vroegen ons de oren van het lijf over onze families en studies (ze waren erg verbaasd dat de vader van Nienke zoveel broers en zussen heeft).

Het ultieme blijk van liefde
Wat is een bezoek aan India zonder een bezoek aan de Taj Mahal? Dus stonden wij zaterdag om 05.30 uur op om vanuit Delhi een dagtripje naar Agra te maken. We
hebben de Taj helaas niet met zonsopkomst of -ondergang gezien, maar werden ook op het heetst van de dag niet teleurgesteld: wat een magisch bouwwerk! Het leek net of we naar een ansichtkaart of decorstuk keken. Het witte marmer mag dan verkleurd zijn door de vervuiling en zure regen, van een afstand lijkt het zeker nog wit. Erg indrukwekkend!



Achter de Taj Mahal gaat een mooi liefdesverhaal schuil: keizer Shah Jahan liet de Taj bouwen als graftombe voor zijn vrouw, Mumtaz Mahal. Toen zij stierf tijdens de bevalling van hun 14e kind was de keizer zo verscheurd van verdriet dat zijn haar in 1 nacht grijs werd. Met de bouw van de Taj Mahal waren vervolgens 20.000 mensen bezig. Pas in 1653 was het bouwwerk af. De Keizer is na zijn dood overigens zelf ook in de tombe bijgezet.
Delhi is een erg drukke stad die (waarschijnlijk door onze korte tijd hier) niet veel indruk op ons heeft gemaakt.

Tot slot
India is een land waar familie en religie op de voorgrond staat, waar vooral in steden veel armoede en vuil te zien zijn, waaar ons contact met de plaatselijke bevolking soms moeizaam verloopt, waar veel mensen ons als een ATM zien, maar waar mensen ook erg gastvrij kunnen zijn. India is qua landschap een erg gevarieerd land. We hebben nu maar een klein deel van het noorden gezien, dus we willen zeker een keer terugkomen!
Vanmorgen zijn we aangekomen in Bangkok, Thailand, waar we voor de komende twee weken wilde plannen hebben gemaakt: eerst chillen op een bounty-eiland, weer eens een biertje drinken (in het vliegtuig werd al een gratis Heineken verstrekt) en een jungletocht!
Op het eiland hopen we ons weer op te kunnen laden voor alle nieuwe bezienswaardigheden.
Het reizen gaat ons goed af, het is te merken dat we al 2 maanden lang 24 uur per dag met elkaar optrekken, want we zeggen steeds vaker op hetzelfde moment precies hetzelfde (vooral "really...????" bij een sterk verhaal van iemand anders is favoriet). Maar we beginnen af en toe het Nederlandse eten, onze familie, vrienden en het bekende en vertrouwde leventje wel te missen...

Weetjes (omdat we weten dat dit onderdeel door veel mensen erg op prijs wordt gesteld)

• Monsters van de Ganges hebben aangetoond dat de rivier 1,5 miljoen bacterien per 100 ml water bevat. In water dat geschikt wordt bevonden om in te baden, moet dit minder zijn dan 500 bacterien.
• In de buurt van de Taj Mahal mogen alleen niet-vervuilende voertuigen rijden om het witte marmer van de Taj te beschermen.
• Hoewel de koe in India heilig is, is er meer sprake van een gedoogbeleid dan goede zorg. De koeien zijn de baas op straat, maar eten afval (ook plastic).
• Voor de mensen die vaak afgeven op de NS: India Railways is nog veel erger. Van Delhi naar Agra (Taj Mahal) is het 3 uur heen en 3 uur terug. Wij hebben op dit traject in totaal 5,5 uur op treinen gewacht! Van Varanasi naar Jaipur hebben wij 22 (!) uur in de trein gezeten. Eigenlijk zou dit 17 uur zijn (natuurlijk ook al niet niks).
• Indiers hebben soms erg vreemde openingszinnen om contact met ons te maken. De twee zinnen die eruit springen: "which country do you belong?" en "what do you call yourself?". Onze namen reproduceren is een lastige opgave. Yolande wordt vaak verbasterd tot London, Nienke wordt Lincol.
• Voor de homofobe mannen onder onze lezers: schrik niet, de mannen in India zijn naar elkaar toe nogal aanrakerig. Nee, niet perse homoseksueel, maar gewoon vriendschappelijk. Ze lopen hand in hand of arm in arm en gaan bij gebrek aan plaats in de trein rustig tussen elkaars benen zitten.
• In India zijn erg veel religieuze festivals. Het lijkt er vaak op neer te komen dat voornamelijk de vrouw moet afzien ten gunste van de gezondheid en het welzijn van een man (haar echtgenoot, zoon of heilige). Zo mag zij bijvoorbeeld een hele dag of een paar dagen niet eten overdag of mag zij tussen zonsopkomst en maansopkomst niet zitten (wie verzint dat..?).

Pirmilingee (tot ziens)!

Liefs London & Lincol

Van hoog naar traag

Namaste!

We zijn inmiddels al een aantal dagen in Kathmandu, maar jullie hebben onze avonturen door de Tibetaanse bergen nog van ons tegoed.

Driver & Guide
Mogen we je even voorstellen aan Nima, driver van onze jeeptour van Lhasa naar Kathmandu! Nima houdt van hard scheuren door de bochten, dvd's met Tibetaanse muziek, sigaretten, roddelen over ons met andere Tibetanen en daten met Tibetaanse meisjes. Aangezien we negen dagen met deze man in een auto hebben gezeten (en je niet veel kan veranderen aan iemands karakter) hebben wij geleerd ons goed vast te houden in de bochten van een hoge pas door de bergen (de jeep had namelijk geen gordels), mee te zingen met Tibetaanse liedjes over moeders, te roddelen over onze choof & gids en genieten wij van een vrolijke choof nadat hij een leuke date heeft gehad.Tenzin, onze gids, is nog een broekkie (20 lentes jong) en zit eigenlijk alleen in de jeep omdat dit van de autoriteiten moet. Als wij van zijn vertaalcapaciteiten gebruik willen maken bij onderhandelingen met hostelmedewerkers, lacht hij meer dan dat hij hier een actieve rol in heeft. Toch zijn zijn bedoelingen goed, leert hij ons wat Tibetaanse zinnetjes (we hebben tegen veel kinderen onze naam kunnen zeggen en hun naam kunnen vragen) en krijgen we van hem een van onze favoriete Tibetaanse sterren op DVD.

Sightseeing
Wat hebben we nu eigenlijk allemaal gezien? De jeep bracht ons van azuurblauwe meren, woestijnvlaktes, hotsprings en berglandschappen naar schattige dorpjes waar de koeien op straat liepen en kinderen allemaal een hand ophielden voor geld.Een letterlijk hoogtepunt was natuurlijk het aanzicht van de Mount Everest! Gedurende onze hele tour hebben we eigenlijk heel veel geluk gehad met het weer. Een stralende blauwe lucht met een zonnetje is erg welkom op grote hoogte waar de temperatuur niet zo hoog is! Dat dit weer goed van pas komt bij de mogelijkheid om de Mount Everest te kunnen zien, hoeven we natuurlijk niet te vertellen (er zijn mensen die al twee keer de Mount Everest niet hebben gezien door de bewolking). Voordat we naar het Base Camp zijn geklommen (op 5200 meter) hebben we twee dagen lang de berg al kunnen aanschouwen vanaf het Ronghpu Monastry, op 4980 meter. Het Base Camp zelf viel hierna een beetje tegen; er zijn geen tenten (er zijn alleen expedities in februari en maart) en het aanzicht verschilt niet veel van het aanzicht vanaf het klooster. Het verschil is dat je nu wordt vergezeld door tientallen Chinezen en een kantoortje van de Chinese politie. Omdat we in de vroege ochtend het Base Camp bezochten, was het ook nog eens heel koud. Gelukkig hebben we de hoogte verder zonder al te veel lichamelijke problemen kunnen doorstaan (gewoon even uitrusten nadat je naar de wc bent geweest). De berg lijkt overigens minder hoog dat hij in werkelijk is, dit doordat je zelf op grote hoogte staat...
De mooiste rit was die van Zanghmu (Tibetaanse grensplaats) naar Kathmandu (Nepal). De natuur in Nepal is echt prachtig! We reden over een bergweg met een heel steile afgrond en daaronder bossen en een rivier. Dit was erg indrukwekkend en (door Nima's rijstijl) soms ook behoorlijk eng. In Zhangmu moesten we een middag doorbrengen omdat we de weg naar de grens niet mochten nemen. Die is nl under construction, zodat je er maar op bepaalde tijdstippen overheen mag rijden. We hebben toen de tijd gedood in het winkeltje van de moeder van onze gids en samen met haar Chinese soaps gekeken.
De mooie rit van de grens naar Kathmandu was zo relaxed, omdat we met Bert en Sylvia mee mochten in hun jeep. Jongens, bedankt!

Accommodation & Food
Tijdens onze tour haden we meestal niet veel te kiezen wat betreft de hostels. Er was niet altijd een douche aanwezig, waardoor we hebben ondervonden hoe het is om met een wasbak en warm water uit de thermoskan jezelf en je haar te moeten wassen.Het beddengoed was ook niet altijd schoon, maar we haden onze eigen slaapzak mee, dus dan maken die bloed- en urinevlekken minder uit! Het restaurant van de meeste hostels bevatte voornamelijk noodles, waardoor onze kleding nu wat ruimer zit!

Monasteries
Omdat we al een beetje kloostermoe werden, hebben we niet alle kloosters bezocht onderweg. Eentje die eruit sprong, was het klooster in Shigatse, het Tashilhunpo Monastry. Hoewel de sfeer een Chinees tintje had (en we werden afgeluisterd door monnikken), hebben we debatterende monniken kunnen zien (hier hadden we eerder geen kans voor). Het maken van een discussiepunt doen ze door met hun handen te klappen. Erg indrukwekkend! (filmpje volgt..)

Kathmandu
Nu zijn we al een aantal dagen in Kathmandu. We verblijven in Thamel, de toeristenwijk en worden hier continu lastiggevallen door bedelaars, verkopers, riksjamannen en mensen van travelagencies die hun diensten voor trekkings aan willen bieden.
In Kathmandu hebben we verschillende tempels en stupa's bezocht. Ook zijn we een middagje naar het zwembad geweest. Dit was een erg aparte ervaring. Er waren alleen maar jongens (14-16 jaar) die ons allemaal onafgebroken aangaapten. Van een andere westerling kregen we te horen dat de Nepalese vrouwen een aparte zwemdag hebben en een ouderwets zwempak met pijpjes dragen. Dat verklaarde een heleboel!
Verder hebben we weer vaak gegeten en gedronken met Heike en Anne, de Duitse meisjes die we na Peking, Lhasa en Kathmandu nu pas weer in Europa zullen gaan zien.

Enge en hopelijk minder enge beesten
In de Kathmandu vallei leven een heleboel wilde rhesusaapjes. Deze lenen zich natuurlijk uitstekend voor foto en film en zijn behoorlijk schattig om te zien. Dat de aapjes ook een minder leuke kant hebben, merkten we vandaag, toen we een koekje aten op een trapje bij een tempel. Een paar aapjes kregen onze koekjes in de gaten en kwamen dreigend op ons af. Wij borgen hierop de koekjes op, maar dat was niet genoeg. De aapjes leken ons aan te willen vallen: ze begonnen te grommen en ontblootten de tandjes. Dit was voor ons reden genoeg om ons uit de voeten te maken en voor een voorbijganger om iets naar ze te gooien. De aapjes bleven ons hierna echter agressief aankijken, waardoor we niet meer langs durfden te lopen. Uiteindelijk hebben we een Nepalees als schild gebruikt en zijn we er, gebukt achter deze jongen, zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Apen... niet altijd lief dus! Gebeten worden door deze monstertjes zou naast pijn ook nog wel eens andere vervelende gevolgen kunnen hebben, want we hebben allebei geen rabies-injectie.
De komende dagen hopen we wat leukere dieren tegen te komen. We gaan nl naar Royal Chitwan National Park. Op de rug van een olifant door de jungle, waar we hopelijk neushoorns, tijgers en krokodillen zullen zien. Daarna door naar India, waar we verwachten nog meer vuilnis, kleurrijke sari's, irritante verkopers, koeien, drukke straten en bedelende kinderen te zullen zien dan hier in Kathmandu. We zijn er in elk geval goed op voorbereid!

Nog enkele weetjes voor de liefhebber:

• In Nepal is het wat communicatiemiddelen betreft soms huilen met de pet op: onze mobiele telefoons hebben geen bereik, het internet is supertraag en er gaan de hele tijd dingen mis. Om deze reden waren we (na 3 uur) nog steeds niet in staat foto's en filmpjes bij dit bericht te zetten. Ze zijn wel te zien via de link.
• Elektriciteit valt ook regelmatig uit hier, er zijn dan wel kaarsjes voorhanden.
• In Nepal (en straks ook in India) is het geen probleem om je buik te laten zien, te blote benen zijn daarentegen erg onzedig!
• Hoewel de Nepalezen hun eigen groet hebben (Namaste) zeggen ze aan de telefoon allemaal Hello
• Hoe de Hindugod Ganesh aan zijn olifantenslurf komt: vader Shiva was lang op reis na de geboorte van zijn zoon. Toen hij terugkwam, trof hij zijn vrouw in bed aan met een jongen, die hij daarop het hoofd afhakte. De jongen bleek echter zijn inmiddels volgroeide zoon, Ganesh. Om Ganesh weer tot leven te wekken, moest Shiva het eerste hoofd dat hij tegenkwam gebruiken, dit was dat van een olifant.

Vanaf grote hoogte!

Taishidelay! (Tibetaans Hallo)

Vandaag alweer de laatste dag in Lhasa, Tibet. We zijn er nu precies week, nadat we vorige week met het vliegtuig uit Chengdu zijn vertrokken.

Beroemd in Chengdu

Chengdu is een grote moderne Chinese stad (heeft meer inwoners dan Beijing), waar we vijf dagen hebben vertoefd in een heel gezellig hostel. Chengdu beschikt over de Chengdu Research Base of Giant Panda Breeding, wat ook de hoofdreden was voor ons bezoek aan deze stad. We hebben de reuzenpanda's direct op onze twee dag bezocht: hele lieve knuffelbeertjes die je eigenlijk mee naar huis zou willen nemen.

Daarnaast staat Chengdu bekend om het pittige eten. Je kan bijvoorbeeld in een hotpot restaurant eten. Hotpot is een kokende kom met hele pittige olie, waar je vlees in kan wokken. Ondanks dat we de enige Westerse mensen waren in het restaurant (en we continu werden toegelachen door de Chinezen) durfden we dit eten toch aan. Het resultaat: vlees niet meer terug kunnen vinden nadat het van je stokje is gevallen en veel bier om de pittige smaak weg te drinken, maaaar: we could manage!

Verder is ons aan Chengdu bijgebleven dat we door iedere Chinees langdurig werden nagekeken, alsof we Michael Jackson of een alien waren. Hoewel dit in het begin wel een beetje vleiend kan zijn, heb je er op een gegeven moment wel genoeg van dat je niet ongestoord kan rondlopen zonder op de foto te moeten...

Verliefd op Lhasa

Na een helse taxirit (waarbij je niet altijd durft te kijken naar het rijgedrag van de taxi-chauffeur), spannende momenten bij de douane (om Lhasa binnen te komen heb je een permit nodig, waarbij je doet alsof je bij een groep hoort) en twee uur wachten in het vliegtuig (voordat we mochten vertrekken) zijn we dinsdagmiddag 17 september aangekomen in het mooie Tibet! De vlucht liet ons al wat snapshots zien van mooie bergen, maar in Lhasa zelf hebben we ook onze ogen uitgekeken. Een korte samenvatting:

Potala paleis

Het paleis dat iedereen vast wel kent van foto's van Tibet! Kost wat moeite om erin te komen (een dag van tevoren om 7.00 uur in de rij staan, terwijl de kaartverkoop pas begint om 9.30 uur), maar dan heb je ook wel wat!

We hadden het geluk dat we na de eerste poorten in contact kwamen met twee nonnen. Ze waren erg onder de indruk van onze zonnebrandolie, en namen ons daarna mee naar binnen. Ze wilden perse onze rugzakken op hun rug, wat we na wat tegensputteren maar hebben toegelaten. Dit was natuurlijk wel een raar gezicht en we schaamden ons ook een beetje wanneer we andere toeristen tegenkwamen, die ons met vreemde ogen aankeken.

Het paleis was heel indrukwekkend. Helaas kunnen we geen foto's laten zien, wat dit is verboden in het paleis. De nonnen liepen er enigszins gehaast met ons doorheen, maar het was wel een heel bijzondere ervaring om met hen het Potala te bezoeken en alle Boeddha's en Dalai Lama's bij Tibetaanse naam te horen. Na het paleis hebben we nog met hen in een parkje gelegne, waar we bedekt werden met hun rode habijt, tegen de zon!

Jokhang tempel

De Jokhang tempel is de beroemdste tempel van Tibet. De tempel zelf is eigenlijk niet het meest indrukwekkend. Het meest interessante gebeurt buiten de tempel: dagelijks maken honderden pelgrims hun kora rond de tempel. Jong en oud lopen (vaak meerdere keren per dag) een rondje, waarbij sommige pelgrims zich elke meter op de grond werpen om te bidden. Ook voor de ingang is het een drukte van jewelste.

We hebben er een middag op een plein op de grond gezeten, gewoon naar alle mensen gekeken. In de ochtend had Nienke het plein al bezocht (Yolande lag toen ziek in bed), waarbij ze in gesprek kwam met Tibetanen. Ze waren erg onder de indruk van de ansichtkaart van Holland (beautiful, beautiful!) en van het boekje van de Dalai Lama (er staat namelijk een foto van hem op, wat de Tibetanen officieel niet vij zich mogen hebben).

Ook 's middags (nu in gezelschap van Yolande) kregen we erg vaak een een glimlach van de Tibetanen. We zijn overigens erg onder de indruk van het Tibetaanse volk: ze lachen vaak, zijn erg vriendelijk en wij vinden ze ook erg mooi (en ze zetten je niet continu (ongewild) op de foto, zoals de Chinezen doen)!

Hoogteziekte en water drinken

De 3700 meter hoogte eiste ook zijn tol! We hadden beiden de eerste dagen hoofdpijn, maar daar bleef het helaas niet bij. Terwijl Nienke zich op vrijdag bij het Jokhang met Monikken vermaakte, lag Yolande met hoogteziekte in bed. Echt heel vervelend: koppijn, duizelig, overgeven, chagreinig enzovoorts. Dit komt door het zuurstoftekort in de hersenen. De Acute Mountain Sickness (milde vorm) is niet heel ernstig. Wel moet je de symptomen goed in de gaten houden, omdat je in het ergste geval in coma kan raken. We hadden het weekend eigenlijk een trip naar het Namtso Lake gepland (op 4900 meter), maar toen een deskundige ons vertelde dat Yolande 'would probably feel like she's dying', hebben we dit toch maar overgeslagen! In plaats daarvan rustig aan gedaan, en nu zijn we beiden weer helemaal boven Jan.

Om te overleven op deze hoogte, moet je erg veel water drinken. Dit is op zich geen probleem. Lastiger is dat je dan heel vaak naar de wc moet, en dat wil je niet.... De wc in ons hostel spant de kroon: je ruikt hem al van verre, er cirkelen heel veel vliegen boven en de wc zelf is een soort gat waar je boven moet hangen. De deur kan niet op slot, dus die moet je vasthouden. De doortrek doet het 9 van de 10 keer niet en de deurtjes zijn zo laag dat je ook je buurvrouw kan zien zitten. In India wordt het hoogstwaarschijnlijk nog erger, dus op zich is dit wel een goede voorbereiding!

Paardrijden in Dechen Valley

Op maandag zijn we met een groep van 10 gaan paardrijden. Dit was echt super! We reden door een vallei, waar alleen de belletjes van de paarden klonken. Het uitzicht was echt fantastisch. We gingen langs beekjes, kuddes yaks, op het land werkende Tibetanen, heuvel op en heuvel af. Nienke vond het in het begin vrij eng, omdat ze nog nooit op een paard had gezeten. Dit kwam wel helemaal goed. Yolande had de smaak meteen weer te pakken (na een jaar of 6).

Iets over paardrijden op zn Tibetaans: je kunt de paarden eigenlijk geen paarden noemen, want ze zijn heel erg klein. Wel supersterk. De hoogte heeft tot gevolg dat je bijna met je voeten op de grond staat als je je benen laat hangen. Dat laten hangen moet ook bijna wel, want de stijgbeugels zijn niet verstelbaar! Als je je voeten er wel in doet, komen je knieen bijna boven het zadel uit. Dat zadel is ook lang niet zo comfortabel als dat in Nederland en het zit een stuk verder naar achteren. Door deze ongemakken hebben wij vandaag enorme last van ons achterwerk en spierpijn in onze bovenbenen! Maar we hadden het er voor over, het was echt een supermooie tocht die we niet hadden willen missen!

Trip naar Kathmandu

In Lhasa hebben we ons ook veel beziggehouden met onze trip naar Kathmandu, Nepal. We hadden bij verschillende hostels een briefje opgehangen om reisgenoten te zoeken. Je huurt voor deze trip namelijk een jeep, met chauffeur en gids en het is een stuk goedkoper om dit met vier personen te doen. Ons berichtje leverde erg veel reacties op. Mensen klopten op onze deur en mailden ons omdat ze zo graag met ons mee wilden. Helaas hebben we veel mensen teleur moeten stellen. We zijn met Annemarie en Jaap in zee gegaan. Zij wilden net als ons rustig aan doen en de eigenlijk vijf dagen durende tour in negen dagen ondernemen. Het zoeken naar een touroperater met een schappelijke prijs viel nog niet mee. Omdat de Chinezen ook bijna vakantie hebben, is het heel erg druk en zijn de jeeps en gidsen schaars. We hadden een mooie deal gesloten bij een hostel, maar toen we vandaag de laatste dingen door wilden spreken en wilden betalen, bleek dat er nog helemaal geen gids geregeld was. En dat is een probleem, want zonder gids mag je niet buiten Lhasa reizen. De man van het reisbureau stelde een busje voor (i.p.v. een 4WD) en pas een gids na de eerste drie dagen. Dit laatste vonden we niet zo erg, omdat de gids waarschijnlijk geen Engels spreekt en een zitplaats in de auto inneemt, maar we waren toch wel erg verbaasd dat er neits van de prijs afging. Na anderhalf uur discussie voeren op zn Tibetaans (niet ingaan op elkaars argumenten en ondertussen andere klanten helpen), hebben we maar liefst 225 yuan (22,5 euro) korting gekregen... ach, het zij zo. We hebben er nog wel veel zin in!

Morgenochtend, 8.00 uur sharp, vertrekken we via verschillende steden en het Everest Base Camp, naar de grens van Nepal. Daar hopen we vrijdag 5 oktober aan te komen.

Tot in Nepal!

Train Trouble & Xi'an

Dat we dit berichtje nu typen vanuit Xi'an was nog niet zo vanzelfsprekend. Om in China in deze periode een treinkaartje te regelen, moet je goed weten bij wie je dit kan doen. Ons hostel bleek niet zo\'n goede informant. Hoewel we vanaf onze aankomst in Beijing een kaartje proberen te regelen, weten ze ons pas zaterdag te vertellen dat ze pas die avond na 21.00 uur kunnen proberen last-minute tickets te krijgen. Uiteindelijk kregen we het nieuws te horen dat er alleen nog maar hard seats tickets beschikbaar waren.
Een zoektocht op het station zelf naar eventueel teruggebrachte kaartjes leverde ook niets op (en dat terwijl we minstens een uur hebben lopen zoeken naar een loket met een Engelssprekende medewerker). Omdat we onszelf toch niet wilden laten kennen, hebben we toch op het station een kaartje gekocht voor een 12 uur durende treinrit op harde stoelen. Scheelde ons een hoop tijd en wat geld. Hoe uiteindelijk de treinrit was? Tja, stoelen waren inderdaad niet heel zacht en op een gegeven moment wil je graag van houding veranderen (wat dus niet kan!). Maar eigenlijk mochten we niet klagen, veel Chinezen haden namelijk een sta-plek (voor 12 uur)!
Op een Jamaciaan na, waren we de enige buitenlanders in de coupe. Het schrijven in ons reisdagboek werd met veel gegrinnik bekeken. Linkshandigheid, met een pritstift plaatjes inplakken en een westers handschrift bleek iets uitzonderlijks om te zien.
Om te voorkomen dat we voor onze reis naar Chengdu en Lhasa in dezelfde stoelen zouden belanden, hebben we in Beijing (met enige twijfel) een treinkaartje geregeld bij een bureautje tegenover ons hostel. De helft betaald (23 euro) en de andere helft zouden we betalen aan ene Jack, die ons in Xi\\\'an het treinkaartje zou overhandigen. Beetje eng vonden we het wel. We waren ook zeer opgelucht toen Jack ons hostel in Xi\\\'an kwam binnenlopen met de juiste treinkaartjes.
De treinkaartjes voor Lhasa (vanaf Chengdu) waren helaas ook al uitverkocht voor de komende 2 weken. Uiteindelijk hebben we besloten naar Lhasa te vliegen in drie uur (i.p.v. 48 uur met de trein). We missen hierdoor een mooie treinreis door de bergen, maar komen dan wel veel eerder in het veelbelovende Tibet aan.

In Beijing hebben we ons de laatste dagen goed vermaakt. Vrijdag zijn we naar het Zomerpaleis geweest en \\\'s avonds naar een Chinese opera. Voor dat laatste waren de verwachtingen hooggespannen, maar het viel behoorlijk tegen. Via Engelse ondertiteling konden we volgen wat er in het Chinees gezegd werd, maar al snel werd duidelijk dat er helemaal geen verhaal in de stukken zat. Ze hingen met losse dansjes en acts aan elkaar. De kostuums waren wel erg mooi en het was wel iets wat je in Beijing gedaan moet hebben, vonden we zelf.
Zaterdag hebben we de Lama Tempel bezocht. Hier waren we erg van onder de indruk. In het hele complex hing een ontzettend relaxte en gemoedelijke sfeer. Dit kwam zeker ook door de geur van wierook die er hing. Mensen staken wierook aan om de verschillende Boeddha\\\'s te eren. Niemand schreeuwde, er waren geen vervelende verkopers en iedereen liet elkaar zijn gang gaan om te knielen en bidden op zijn manier. We kwamen heel relaxed weer naar buiten!
Zaterdagavond zijn we nog naar het Houhai meer geweest en zondag hebben we geluierd in het park van de Temple of Heaven.

En nu dus Xi\\\'An. Xi\\\'An is een heel stuk kleiner dan Peking en erg overzichtelijk. De stad wordt omgeven door een stadsmuur en de kern wordt gevormd door een aantal grote, kruisende wegen. Met onze touristmap en de bus als ideaal vervoermiddel weten we ons uitstekend te redden!
De hoogtepunten tot nu toe: gister stonden we vroeg op om naar het Xingquin Palace Park te gaan. In dit park komen in de vroege morgen allerlei mensen (voornamelijk gepensioneerden) bijeen om samen te dansen. We hebben allereerst de kat uit de boom gekeken en foto\\\'s gemaakt, maar daarna gingen ook onze voetjes van de vloer. Eerst deden we mee met een soort tai chi, waarbij de pasjes steeds lastiger werden. Daarna hebben we gestijldansd met oude Chinese mannetjes. Dit was nog niet zo makkelijk, omdat we de dans niet kenden en de betreffende Chinezen ons niet goed duidelijk konden maken wat me moesten doen. We hadden uiteraard veel bekijks!

Xi\\\'An staat natuurlijk bekend om het Terracotta Leger. Omdat dit 40 km van de stad ligt, leek het ons handiger het leger met een tour te bezichtigen. Helaas hield dit in dat we samen met hordes andere touristen de toeristische plekken afgingen. Het voelde een beetje als een schoolreisje. Gelukkig maakte het leger veel goed: enorme hallen met duizenden opgegraven beelden, waarbij ieder beeld een andere uitdrukking heeft! Heel erg indrukwekkend!

Vanavond duiken we nog het nachtleven van Xi\\\'An in, voordat we morgen om 17.30 de (slaap!)trein naar Chengdu induiken.

Culture Shock in Beijing

Ni Hau (fonetisch hallo)!

Vers aangekomen in Beijing! Hoewel we allebei in het vliegtuig nog niet het gevoel hadden dat onze reis nu echt was begonnen, veranderde dit al snel toen we in Beijing aankwamen. Je ziet vanaf het vliegveld overal Chinese tekens, waar je natuurlijk geen zinnig woord van kan maken. Soms staan er enkele Engelse woorden onder, met name bij verkeersborden (zo kan de toerist ook nog een gokje wagen op de Chinese rijbaan :-)). De meeste mensen spreken overigens geen Engels, dus het is vaak handen en voetenwerk!

Nadat we dinsdag onze spullen in onze kamer hadden gelegd en een powernapje hadden gedaan, zijn we de stad ingedoken. Het hostel zit in een oude drukke straat, waar vroeger de Pekinezen gingen feesten. Gelijk maar even een kaart gekocht, zodat we een eerste glimp van deze grote stad konden opvangen. Een kleine afstand op de kaart bleek in het echt een hele grote afstand te zijn. Uiteindelijk een rondje gelopen op het Tiananmenplein, vroeger het grootste plein van de wereld (nu niet meer omdat Mao zijn mausoleum graag midden op het plein wilde hebben en omdat er een groot parlementsgebouw is neergezet). Terwijl we daar aan het lopen waren, kwamen twee Chineze studenten naar ons toe met de vraag of we uit Holland kwamen. "Ja, hoe weten jullie dat?" "Because you're so tall!" Oo... ok! Ze wilden graag hun Engels oefenen en hebben ons die middag wat in Beijing laten zien. Uiteindelijk in een traditioneel theehuis beland, waar we deel hebben genomen aan een soort thee-ceremonie. Natuurlijk nog van tevoren de prijs gevraagd (circa 3 euro p.p), maar helaas toch niet helemaal goed begrepen. Uiteindelijk thee gedronken voor de prijs van een High-tea in het Amstel Hotel... Maar goed, op de eerste dag mag je daar nog instinken toch? Na dit dure grapje hebben we goedkoop Chinees gegeten . Het was nog lekker ook, al hadden we nog wel enige oefening nodig voor het eten met stokjes! Omdat we allebei nogal moe waren en een jetlag hadden, hebben we de dinsdagavond verder rustig in het hostel doorgebracht.

Woensdag hebben we eerst heerlijk uitgeslapen. Daarna de Verboden Stad bezocht. Een enorm complex waar vroeger de Keizer woonde met al zijn vrouwen, concubines en andere aanverwanten. We waren er om half twee, het heetst van de dag, dus het was behoorlijk zweten. In Beijing is het nu nl erg warm (30 graden) ! De Verboden Stad is ontzettend groot, dus we hebben niet alles kunnen zien. Wel de mooiste paleizen, de tuin en poorten.

's Avonds hadden we afgesproken met Fresco en Piet (twee Nederlandse jongens die momenteel in Beijing wonen en Yolande kende via een vriendin). We zijn met hen een buurt met echte Pekinezen ingedoken vol smalle straatjes. Omdat de plaatselijke bevolking geen douche en toilet in huis heeft, zijn er in deze straatjes openbare toiletgebouwen. We hebben gebbqued in een Koreaans restaurantje aldaar. Erg lekker en gezellig! Niet zo handig alleen dat je onder de afzuigkap door moet kijken om met elkaar te praten, die hangt nl (zelfs voor Chinezen) erg laag. We werden door de jongens gewezen op het gebruik onder de Chinezen om alle lege bierflesjes op de tafel of op de grond te laten staan. Op die manier kan iedereen zien hoeveel je hebt gedronken en dat levert status op!

Vandaag (donderdag) hebben we de Chinese muur bezocht. Je kan via het hostel tours naar verschillende plekken boeken, bij wie we uiteindelijk hebben gekozen voor de muur bij Simatai, waar de muur nog niet geheel is gerestaureerd. Het transport naar de muur toe (zo'n drie uur in een busje) ging niet geheel zonder problemen (twee stoelen waren stuk in de minibus), maar het was de moeite waard! Ontzettend indrukwekkend!Kost wat energie om op de muur te komen via de honderden treden, maar het uitzicht is fantastisch!

Nog even wat korte weetjes:

1. De Chinese mannen hebben de neiging om bij warm weer hun (soms wat dikke) buik te ontbloten, door de onderkant van hun t-shirt door hun hoofdgat te proppen (ziet er erg raar uit). Officieel is dit verboden, maar er worden hiervoor tegenwoordig geen boetes meer gegeven.

2. Volgens de Chinezen is het erg apart dat wij in NL mensen soms vervoeren op de bagagedrager van onze fiets. In Beijing is dit in sommige straten verboden, omdat het te krap zou zijn (ze wilden ons niet helemaal geloven toen wij probeerden uit te leggen dat dit in principe geen extra ruimte inneemt). In Beijing hebben ze overigens megagrote fietspaden langs de autoweg! Daar kan NL nog wat van leren...

3. Wat betreft het rijgedrag in auto's mogen ze nog wel wat bijleren. Ze toeteren continu, halen elkaar gevaarlijk in via de vluchtstrook of via de rechterweghelft, stoppen op het laatste moment voor rood licht (wat vervelend is als je geen autogordels kan dragen) en hebben nog niet gehoord van handsfree bellen.

Goed, we gaan weer afsluiten. Zo nog even een biertje drinken in de bar van het hostel en dan morgen lekker relaxen in het park bij het Summer Palace.

Route en voorbereidingen

Onze website is bij deze gelanceerd! Hoewel het vandaag nog precies twee weken duurt voordat we het vliegtuig instappen, kunnen jullie ter voorbereiding alvast kijken waar we heen gaan. Het filmpje geeft onze route weer via Google Earth.



Je kan ook via het programma van Google Earth de route bekijken, waardoor het beeld scherper is en je extra mogelijkheden hebt (zoals langer inzoomen op specifieke plaatsen). Als je Google Earth graag wilt hebben, klik dan hier om het programma te downloaden.
Indien je beschikt over het programma, kun je hier onze route openen. De route wordt dan automatisch geopend in Google Earth.

Verder liggen we op schema met de voorbereidingen! Alle inentingen gehad (hoewel we nog moeten wachten op de TBC-uitslag), thermoshirt gekocht en Deet en malariatabletten ingeslagen. Desondanks kwam Nienke er al achter dat er niet zo heel veel bagage past in een backpack van 50 Liter en moet Yo überhaubt nog een tas kopen (gelukkig weet ze al welke)...